yakamoz güzeli

 "Neden?" diye sormayı bırakalı çok oldu. Çünkü vardır bir sebebi. Bir kapı kapanır ve bir diğeri açılır. Sınavda bir soruyu yanlış yaparsın ve o soru istediğin okula girmene engel olur ama fark edersin ki o bir yanlış nelere mal oldu. Yeni arkadaşlıklar, hiç bitmeyecek dostluklar ve daha neler neler. İnsan bazen sadece yaşanan yaşandı ben bunu değiştiremiyorsam önüme bakmalıyım demeli, bunu demeyi öğrenmeli. İnsanlar yanlış yapabilir ama her yanlış kötüyü getirmez. Belki de o yanlış seni en uygun yola yönlendirmek içindir. Başta anlamazsın öfkelenirsin, ağlarsın, üzülürsün, yıkıp dökersin. Fakat zaman geçtikçe anlarsın ki her şey olması gerektiği gibidir. Çünkü hayat, her zaman planladığın gibi gitmez; bazen seni kendi planlarına göre şekillendirir.  Yeni bir okul, tanımadığın insanlar, bilmediğin sokaklar… Başta yabancı gelir ama sonra o yabancılık yerini tanıdıklığa bırakır. Derinden hissettiğin yalnızlık hissi yok olur gider.  Ve dönüp geriye baktığında, o bir yanlışı...

İlk bakışta kocaman bir kara delik gibi gözükür sessizlik. Kimisi için korku, kimisi için, kaçış yöntemi kimisi için kendisiyle baş başa kalmak. Sessizlik bazen bir huzurun ifadesidir; bazen bastırılmış bir çığlık kadar gürültülüdür.  Sessizlik aslında o kadar çok şey anlatır ki anlayabilene. Gürültülü bir kavganın ardından aniden çöken sessizlik, çoğu zaman söylenemeyenlerin bir tercümesidir. Bir bakış, bir iç çekiş, kaçırılan gözler... Bazı zamanlarda hissettikleri ağır gelir insana. O kadar ağır gelir ki sessizliğe gömülmekten başka çare bulamaz. İşte o anlarda, dünya gürültüsünü unutur. Zaman yavaşlar. İnsan, kendine döner. Ve fark eder ki, bazı hisler yalnızca sessizliğin içinde yaşanmalı. Sessizliğin içinde yankılanan duygular tuhaftır. Kimi zaman içimizi saran bir huzur olarak belirir. Dünya ağır aksak ilerlerken, biz sadece nefes alırız. Hiçbir şey yapmadan, yalnızca var oluruz. Bu anlarda hissettiğimiz şey, belki de yaşamın en saf hâlidir. Ama her sessizlik huzur taşı...